Betrayal is the only truth that sticks.

Het ging niet goed met onze niet langer bestaande relatie. We waren professioneel als er klanten in de buurt waren, maar hadden geregeld discussies.

Er kwam een nieuwe man mee in de winkel staan. Voor de opleiding moest ik blijkbaar zelf instaan, want hij was nog geen week bij ons, of ‘hij’ vertrok naar Frankrijk. Supergoedgezind en alles was weer ‘koek en ei’.
Ik ging de winkel wel recht houden, ik ben een goeike en zo verder.

Elke dag moest ik de kassa uitzoeken, want elke dag zaten er fouten in. Mijn nieuwe hulp had zijn technische Nikon kennis, maar was voor de rest niet heel erg snel mee. Hij was een beetje snoeverig, maar ik kan hem op prijs stellen. Tenslotte moest ik niet mer elke dat met ‘hem’ staan.

In het jaar dat ik er werkte, had ik geregeld contact met mijn vorige baas. We gingen soms lunchen. Ik kreeg ook mensen over de vloer in de winkel die ik kende via mijn vorige werk. Om eens hallo te zeggen. Ik vond dat geweldig fijn.

Er waren nog enkele akkefietjes en mijn emmer was al even aan het overlopen. Ik probeerde het niet te laten merken, maar het woog mentaal zeer zwaar door.

Tot dat verlossende telefoontje: ‘… is niet langer in dienst, wil je komen solliciteren voor je oude job’
En zo geschiedde dat ik terug bij mijn vorige werk kon begonnen.

Waar ik dus nu terug zit, ongeveer een maand.

En nu… een advocaat inschakelen, want mijn loon, expense note, maaltijdcheques en sociale zekerheid weigert hij nu te betalen hoewel het allemaal netjes op papier staat geschreven. Als dat achter de rug is, zal er al een zware last van mijn schouders vallen.

Advertenties

Don’t cry over someone who wouldn’t cry over you.

Ik ben een week op vakantie geweest, vandaar de stilte alweer.

Nadat ik hem verteld had dat hij me moest uitbetalen, werd de sfeer grimmiger, met momenten waar we ook normaal deden.
Ik deed altijd normaal, want ik deed gewoon mijn werk. Ik liet met enkel niet doen en stond zoals ik altijd doe op mijn strepen.

Dan heb ik afgesproken om naar een golfevent te gaan. Enkel ’s avonds want we waren onderbemand. Mijn lief zou met komen afhalen met de wagen, die (de wagen hé) laat ons eerlijk zijn, vanaf dag 1 problemen had met olie (1 liter per 5 dagen), een versleten koppeling, banden die met dagelijkse ijver moesten worden opgepompt en een schade, hoewel dat laatste geen afbreuk deed aan de manier van rijden enkel aan de esthetische kant van de wagen.

Om 17.30 uur op 30 juni krijg ik telefoon van mijn lief. ‘Vergeet de golf maar’, ik rijd net uit de konijnenpijp en de wagen is compleet stilgevallen. Dit midden in de spits op de laatste dag van de school.
Ik ben net een 10-18 lens aan het verkopen en geef even ‘hem’ door. Ik hoor ‘hem’ zeggen ‘Wat kan ik daar aan doen’ – ‘Dat zal niet gaan’.
Dus, mijn lief vraagt aan ‘hem’ wat hij eraan wil doen, daar het zijn wagen is, van zijn bedrijf. Waarop hij dus het eerste antwoord geeft. Daarop zegt mijn lief ‘Oke, maar jij zorgt dat zij (ik) naar huis geraak’, waarop hij dus het 2de antwoord heeft gegeven.
Want ‘hij’ zou ’s nachts vertrekken naar zijn huis in Frankrijk en wil dus om 18.30 uur in zijn bed liggen.

Dit wil zeggen dat ik op zaterdag, de winkel moet openen. Maar ik heb dus nu geen wagen meer. Dus ik zeg ‘Hoe verwacht je dat ik morgen de winkel open doe’

Hij: Ik weet het niet
Ik: Ik ook niet
Hij: Ik wil je de witte Peugeot geven, maar die is privé en daar moet je voorzichtig mee zijn
Ik: Ik ben altijd voorzichtig
Hij: Dat is niet waar, de wagen is altijd vuil
Ik: Kom jij eens een week wonen in mijn straat.
Hij: — wandelt weg —
Hij: — wandelt een stuk terug — ‘Ik zal dan de witte Peugeot geven’
Hij: —- wandelt weg —-
Hij: —wandelt terug — ‘Ik geef dan de wagen, je gaat er mee naar huis en morgen laat je je dan ophalen door je lief’
Ik: Hoe geraak ik dinsdag op het werk?
hij: Dat weet ik niet
Ik: Ik ook niet
Ik: Weet je wat, laat de wagen maar, ik trek mijn plan wel, je bent absoluut niet oprecht en wil de wagen niet geven. Ik zal wel zorgen dat morgen uw winkeltje ook opengaat
Hij: Klopt, ik doe het liever niet.
Ik: Duidelijk
Hij: Ik heb het wel voorgesteld hé
Ik: Zeer onoprecht en niet gemeend
Hij: Ik heb het voorgesteld
Ik: Ik ben zo gefrustreerd (tranen) in wie jij bent als persoon. Ik ben zo ontzettend ontgoocheld in jou, in wie jij bent, dat ik het niet onder woorden kan brengen.
Hij: Haalt schouders op en wandelt weg
Ik: — maak de kassa, neem mijn gerief en vertrek —

Ik ben van Merksem naar de konijnenpijp gewandeld, waar mijn lief nog stond met de wagen in panne. We hebben vervolgend tot 21.00 uur daar gezeten tot de takeldienst er was.
Daar zijn we gereden naar Brasschaat waar ik 5 dagen kon beschikken over een gratis vervangwagen.

Zoals ik al op voorhand wist, was de koppeling kapot. Wat abnormaal was voor de km die op de wagen stonden, maar heel normaal als je alle andere problemen in acht nam. Dat had ik ‘hem’ al verteld in november.

Dit is nog maar een topje van de ijsberg, maar was wel een hele grote druppel in mijn emmer.

We zijn naar het einde aan het werken … over een paar dagen Part III

All the world is made of faith, and trust, and pixie dust.

Wat is er gebeurd sinds mijn laatste blogje?

Ik ben terug van werk veranderd. Enfin, ik ben terug naar mijn oude job. Driewerf hoera!
Ik had moeten luisteren naar mijn baas toen, en dus nu, die zei “niet in zee stappen met ‘hem’.”

Wat het voordeel is, is dat ik geen spijt kan hebben van het niet te hebben geprobeerd.

Waar ik spijt van heb, is dat ik een jaar van mezelf in de vuilbak heb gesmeten.
Ik heb het gevoel dat ik heb gefaald, maar de waarheid is dat ik belogen en bedrogen ben geweest door ‘hem’. ‘Hem’ die ik al 17 dacht te kennen… dat is nog pijnlijker.

Ik ben vol enthousiasme en moed in mijn avontuur der zelfstandigen begonnen, boordevol frisse ideeën die ik allemaal mocht uitvoeren van ‘hem’. Ik ging de zaak overnemen dus het was belangrijk dat de zaak naar de richting zou gaan waar ik hem in wilde hebben en dat was net iets minder oubollig en frisser, jonger, … .
Allemaal goed, tot alles was getekend en ik in het staatsblad stond. Niets, noppes, nihil van mijn ideeën is uitgevoerd. Ik mocht amper een kader verplaatsen.

Ik was gewoon niet meer dan een werkkracht waar heel veel gebruik van werd gemaakt. Vooral van mijn onderhandelingsskills en het feit dat ik veel mensen ken en een oog heb om fouten ergens uit te kunnen filteren.

Na 3 maanden was ik al ongelukkig en probeerde dat ook te vertellen. Ik zei ‘hem’ dat ik ontgoocheld in hem was als persoon en dat van onze vriendschap geen greintje meer over was. Hij haalde zijn schouders eens op en wou niet eens in dialoog gaan.

Wel met anderen achter mijn rug, voor de overname van de zaak. Maar of ik dan wel kon vertrekken want ‘ik was te duur’ voor de potentiële overnemer.
Toen heb ik hem heel rustig verteld dat dat geen probleem was, dat hij me dan volgens mijn contract maar gewoon moest uitbetalen (6 maanden). Oei dat had hij niet gezien, dus ik moest dan maar blijven.

Ik ga hier nog niet het hele verhaal neerpennen, want daarvoor is het te lang.
Je hebt dus nog recht op een vervolg. 🙂

Forever will be you and me.

Diegenen die me al lang kennen, kennen mijn Lizzie.
Diegenen die me niet lang kennen, Lizzie, mijn allereerste huisdier en poes. Vrienden geloofden niet dat ik een kat in huis had omdat ze zich altijd verstopte als er iemand was, maar als we alleen waren, leefde ze op en waren we de beste vrienden.
Ze is ongeveer 12x mee verhuisd met me.

Ze werd ouder en sympathieker naar anderen toe en ze werd ziek. Ze is 2x geopereerd aan blaasgruis en ik moest haar een hoop schildklier pilletjes geven.

Afgelopen maanden was ik me aan het voorbereiden, mijn Lizzieke is 16, ze gaat mijn verjaardag niet meer halen. Haar lichaam was aan het opgeven, maar haar geest zeker niet.

20 augustus stond ik op en mijn Lizzieke kwam niet zeuren achter melk en ook niet naar een stukje vlees. Ik bekeek haar en zei tegen mijn lief “Het is de laatste dag” en begon keihard te janken. Mijn lief reageerde met “Zeg, ze is er toch nog”
In de late namiddag nam ik haar op mijn schoot, maar ze wou bij me weg en ging in een mand liggen waar ze al maanden niet meer had ingezeten. Het is een afgesloten vierkante mand. Ik liet haar doen en begon weer te janken.

Ik pakte haar terug op mijn schoot na een tijd, goed stevig, maar niet te hard, want ze was intussen erg mager geworden. Ik wou dat ze kon voelen hoe graag ik haar zag en hoeveel ik van haar hield. Ze bleef een kwartiertje in mijn armen liggen, ik hoorde haar nog lichtjes spinnen, maar ze wou weg en sprong in een kartonnen doos die er nog stond van te gaan winkelen.
Ik legde er een deken in en liet haar doen.

Ze ging weer naar de afgesloten mand en intussen waren we iets na 22.00 uur. In die periode had ik al heel veel afgejankt. Ik besloot nog heel even iets te checken op de pc voor ik naar boven ging.
Plots hoor ik haar janken net zoals toen ze heel erg jong was en ze kruipt uit de mand. Ik hurk me neer en neem haar op, ze duwt zich weg, maar kan niet meer op haar poten staan.

Ik pak haar op en ga in de zetel zitten, waar ik haar op mijn borst leg en begin te strelen en zachtjes tegen haar begin te praten. Ik voel hoe haar laatste strijd zich heeft ingezet en haar lichaam begint af te sluiten en tenslotte zie ik het licht uitgaan in haar ogen.

Ik zeg tegen mijn lief “Ze is weg” en begin alweer hartverscheurend te janken, net zoals ik nu doe terwijl ik het neertyp voor jullie.

Ik wou enkel dat ze in mijn armen zou gaan, want wij samen tegen de wereld hebben we 16 jaar lang gedaan. Ze was mijn eerste baby. Maar het licht zien doven in haar ogen zal me heel lang bijblijven en was ontzettend pijnlijk om mee te maken.

Ik was mezelf al maanden aan het voorbereiden op haar gaan, maar niets kan je voorbereiden.
Ik kan het nu achteraf wel makkelijker plaatsen dan toen Anna overreden werd.

Ik denk enkele dag aan mijn ros dikkopke en ben blij dat ze een heel mooi leven heeft gehad.

Hieronder een typische foto van ons Lizzie onder een deken in bed
 

So little of what could happen does happen.

Ik ben niet gelukkig. Ik ben niet ongelukkig.

Op gebied van werk ben ik heel zwaar belogen en bedrogen. Ik ben dus op zoek naar een oplossing hiervoor.
Dat maakt me ongelukkig. Hoewel ongelukkig niet de juiste omschrijving is.

Ik zei tegen mijn compagnon dat ik zeer die teleurgesteld ben in wie hij is als persoon. Hij reageerde er zelfs niet op.

Thuis met mijn lief is alles koek en ei. We zien elkaar graag.
Thuis met het lief en de dochter van het lief is het een rampgebied.
We trachten om haar duidelijk te maken dat haar gedrag niet oké is. Dat ze haar excuses moet leren aanbieden. Dat ze niet mag stelen en liegen.

De justitieassistente vertelde, ja inderdaad, het is alweer zover, dat ze geen oplossing zien aan de kant van de moeder en de dochter omdat die therapeuten naar de mond zouden praten. Zo zei ze het letterlijk.
Ik heb daarop gereageerd dat wij dus alweer moeten gestraft worden voor iets waar we zelfs niets aan kunnen doen.

Je leest het, niet onmiddellijk levensvreugde en optimisme terwijl net die 2 eigenlijk met mij verbonden zijn.

Dus …. een vrolijke noot.
We gaan met ons tweetjes een stuk van de West-Portugal kust afrijden.

Geef me een beetje tijd om er terug in te geraken. Ik begin net na een lange afwezigheid. 🙂

No one ever drowned in sweat.

Ik weet dat het tegenstrijdig is met mijn vorig bericht maar sta me toe te vertellen dat ik verzot ben op mijn bedrijf. Het bedrijf zelf is zo innovatief en staat nog maar aan de rand van een hele grote toekomst. Ik weet zeker dat ze ondanks dat absoluut niet nodig is en dus een beetje tegen wil en dank, ze gekend zullen worden in de markt, maar …

zonder mij.

Ik heb mijn ontslag aangeboden op maandag en dinsdag is het getekend.

Waarom? Ik verdien een goede boterham, heb veel vrijheid, een relatief goede baas, fantastische voordelen en zeer leuke extra extra’s.
Maar ook te weinig uren waarin ik stress heb, te weinig verantwoordelijkheden (ik weet het wel lonen en aanwervingen zijn verantwoordelijkheden, maar het is te makkelijk) en te veel tijd om online te shoppen. (zoals mijn collega’s hier op de vestiging).

Wat ga ik doen?

Heel veel stress hebben en maagontstekingen, faalangst en hopen dat ik genoeg verdien om de lening af te betalen samen met de rest van de rekeningen, maar ook écht werken.
Ik word zelfstandig. Ik ga in eerste instantie in een zaak stappen met het oog om die zaak over te nemen. De eigenaar woont momenteel reeds in het buitenland.
Wat voor winkel? Een fotowinkel.
Inderdaad een uitstervend ras.

Dus ..

Vanaf augustus – september, als je op zoek ben naar een fototoestel of aanverwanten, fotograaf, een studio met of zonder fotograaf, albums, afdrukken of iets anders zot, maar wat wel affiniteit heeft met foto (alle mediamarktproducten bv), dan zal ik jullie proberen te helpen!
Dan stuur je mij gewoon een bericht.

Nu ga ik gewoon verder maagpijn hebben ….

Reunion reveals friendship potential that haven’t yet been emerged in the past.

Vrijdag was er een reünie voorzien met de mensen waar ik mijn laatste jaren van het middelbaar mee heb doorgebracht. Dat was dus 17 jaar geleden. Ik had er, eerlijk is eerlijk, geen zin in.

Deels komt dit voort uit het feit dat ik op geen gram meer lijk wie ik 17 jaar geleden was. En dan bedoel ik niet persé mijn uiterlijk, want ik zie er heden ten dage beter uit omdat ik vroeger niets had en nu wel de middelen heb. En dat gaat van kleding tot zeep tot juwelen tot make-up.
Dat heeft te maken met het feit dat ik in die richting ben geraakt omdat ik aan mijn attitude moest werken.
Welke richting dat nu net was, wel dat was Public Relations. En ik kwam van Talen-Wiskunde.
Ik geeft je even een overzicht van mijn klasgenoten en mijn persoonlijke gevoelens toen en dus ook nog steeds tot vrijdag.
Iris: Haar taille was die van een wesp en haar kont was die van een kleine olifant. Haar zelfvertrouwen rees de pan uit, maar haar IQ zat ergens ver weg verstopt.
Lene: Zou zou uit een modellenboekje gestapt zijn, was een hele lieve, maar hinkelde achter Iris aan die 2 jaar ouder was en kwam daardoor soms ook wel een beetje dom over. Ze was ook niet altijd direct mee, waardoor ik best wel veel gelachen heb met/ om haar.
Stijn: Openlijk homo, wat toen nog een beetje taboe was, nam geen blad voor de mond. Ik vond hem fantastisch.
Olivier: Meisjes vielen in zwijm voor hem en ik ook heb wel eens iets uitgestoken met hem. Hij zat standaard tussen mij en Véronique omdat wij de 2 bollebozen van de klas waren. Hij is er dan ook door geraakt dankzij ons duidelijk handschrift.
Véronique: Was een beetje zoals ik, maar dan in een lievere versie. BFF met Olivier, slim en altijd bereid om te helpen.
Ik: Ik zei wat ik dacht zonder na te denken, ik hoorde tot de Top 2 van de klas qua intelligentie. Ik was niet persé populair, maar wel gewenst doordat ik de boel op stelten kon zetten zonder dat ik me er zelfs bewust van was.

Na veel vijven en zessen is er afgesproken afgelopen vrijdag in de Kura Plaza in Boom. De wat??? Een colmar voor spleetogen. Iris haar idee. Hoewel ze er nog nooit was geweest. De jongedame in kwestie wees ons er streng op dat bordje niet leegeten, boete betalen was, per sushi …
Ik stelde me hardop de vraag waarom we niet zoals normale mensen in ’t stad (Antwerpen) konden afspreken en ne boot bestellen? Of ze hier geregeld kwam en zo zeker was van de kwaliteit dat we hier in dit godvergeten ‘marginale’ dorp moesten afspreken. Maar neen, ze was hier zelf niet geweest, het was van horen ‘zeggen’.

Maar eerst even – FFFWWWW – 17 jaar
Iris: Heeft geen taille meer, maar heeft intussen wel een band of 4 en een kont die even groot is als mijn salontafel. En die neemt wel wat plaats in. Haar zelfvertrouwen is gegroeid met haar lichaam.
Lene: Nog steeds een prachtige verschijning.
Stijn: Een sexy mooie man (niet mijn type) die intussen na veel omzwervingen een advocaat is geworden.
Olivier: Is mede eigenaar van een zeer bekend hotel, samen met zijn vrouw en schoonzus en schoonbroer.
Veronique: Heeft ook een kilo of 20 meer, maar is nog steeds even lief.

Je voelt het al aan hé.
Ikzelf moet zeggen, had niet de moeite gedaan om te koop te lopen, maar had wel een nauwe zwarte leren broek aangedaan, met hakken van 12 cm en een zwarte losse bloes erover die net een beetje welving van mijn borsten liet zien.

Op een bepaald moment hoor ik dat ons Iris weer op mijn kap zit, like the good old days, maar ik trek het me niet aan. Ik zit tussen Olivier en Veronique en Stijn heeft me al verteld, waarop bijna iedereen bevestigde dat ik er serieus beter op ben geworden door de jaren heen, terwijl de rest toch wel een beetje …. .
Op een bepaald moment vraagt Stijn aan Iris ‘zit je goed in je vel, je bent tenslotte toch wel wat bijgekomen’ waarop ze reageert met ‘Ik voel me heel goed in mijn vel, tuurlijk heb ik wel eens een slechte dag waarop ik een broek niet dicht krijg en denk – oei mijn vetrolleke…’ De rest hoor ik niet, want ik ben nogal visueel ingesteld en zie ze daar staan, maar een vetrolleke dat was wel het understatement van de avond. Ik lig te gieren van het lachen dat de tranen over mijn wangen rollen. Ik weet het, absoluut niet netjes, maar je kan niet geloven hoeveel opgekropte frustraties ik door de jaren heen heb gevoeld en als dan blijkt dat dat voor niets was en waar ik dan nu sta tegenover haar …. ik kreeg de slappe lach.

Stijn die ook mee moest lachen op de duur en toch nog eens zei dat ik er toch wel heel goed uitzag kreeg de reactie van Iris ‘Ze heeft wel een hele losse bloes aan’ waarop ik haar aankijk en zeg ‘Iris, ik heb absoluut geen buik, wil je dat ik dat even toon aan je’ Het was niet nodig. Zij moet niet weten dat mijn probleem zich op mijn rug situeert natuurlijk.

Zij zijn nog iets gaan drinken en ik ben naar huis gegaan. Ik had er geen zin in. niet dat ik niet langer had willen hangen met hen, maar dan liefst minus Iris. Je ziet het, ik ben er nog niet volledig over. Misschien volgend jaar, of over 17 jaar. 🙂