Make improvements, not excuses. Seek respect, not attention.

We zijn intussen weer even wat verder.

De problemen met de dochter blijven aanhouden, zeker niet de mama beslist heeft haar  vriendje erin te betrekken omdat hij net iets slimmer en meer belezen is dan zijzelf.  Hij wil ons daarvan overtuigen door zijn mail pas ver na middernacht te versturen en zeker zijn handtekening van zijn werk met titel niet weg te halen. Yeah right …. big eye roll.

Probleem is dat het vriendje van de mama niet weet hoe de mama werkelijk in elkaar zit. Ik vraag me af of hij in hun relatie 1.0 er ooit is achter gekomen dat zij hem bedroog met wat later eventjes haar baas zou worden. Het einde en de oplossing is dus nog niet in zicht.

Maar laat het ons even naar de achtergrond verdringen, want voor de rest is alles wel leuk. Mijn lief en ik (of moet ik nu écht verloofde zeggen, dat klinkt zoo bweeekk) zitten op een heel goed pad. We zijn echt blijk met elkaar en hebben denk ik het juiste ritme.

We gaan aan ons dak beginnen volgende week. We zijn inderdaad nog steeds bezig met de verbouwingen. Het blijft maar duren, maar we doen het wel zelf dus wanneer het huis afbetaald is over 15 jaar en we de laatste hand er aan leggen kunnen we wel zeggen dat we het zelf deden.

En, volgende week woensdag ga ik 5km lopen. Dat moet binnen de 45 minuten om in groep 4 van de loopclub toegelaten te worden. Nu denk je, dat is toch niet zo héél speciaal en je hebt waarschijnlijk gelijk. Maar voor mij is het dat wel.

Ik, die steeds aan iets begin en niets kan afmaken ben intussen 7 weken aan het lopen. Ik heb zelfs al 1x stiekem de 5km gelopen, maar het heeft me veel moeite gekost. Volgende woensdag zal ik samen met, ik gok 15 anderen en aangemoedigd door ervaren lopers die meegaan om on moed in te spreken dus die 5km lopen. Ik ben zo trots op mezelf, écht waar.

Vakantie is nog niet in zicht, maar dat weten jullie. Dat is eind september met mijn vriendin. Nu wil ik half oktober nog een last minute meepakken met het lief, maar dat heb ik dus nog nooit gedaan. Een last-minute geboekt.

Advertenties

…when we feel powerless, we stop trying to find a better way.

Mijn zus vertelde me dat ik softer ben geworden. Dat mijn ‘harde tante’ gehalte er nauwelijks meer is. Niet te verwarren met mijn bazigheid, dewelke ik zelf omschrijf als overtuigingskracht.

Ik dacht daar enkele dagen over na, gaf haar gelijk en vertelde haar ook wat volgens mezelf de reden is.

Ik probeer positief in het leven te staan (dit is niet dé reden trouwens), mijn glas is halfvol. Ik heb mijn kernwaarden in mijn binnenste cirkel. De cirkel in het midden is voor zaken die me kunnen beïnvloeden zoals vrienden, ervaringen, emoties. De buitenste cirkel staat voor zwaartekracht. Wanneer iets valt of er iets gebeurd wat je niet kan tegenhouden of geen invloed op kan hebben, dan laat ik het gaan. Ik gooi het over mijn schouder.
Ik doe geloven of dat heel eenvoudig is, maar het is heel hard werken, heel veel bewustwording en heel veel geduld.

Maar ik sta er al redelijk ver mee naar mijn persoonlijke opinie, maar …. soms zijn er van die momenten dat het niet lukt.

Wij zitten thuis met een situatie die al jaren aansleept. Dit met de dochter van mijn lief. We zijn op een punt gekomen dat we niet meer weten wat we moeten doen met haar en we beseffen dat het niet gaat beter worden. Integendeel.
Ik spreek hier over een bijna 11-jarig kind (die denkt dat ze een pak ouder is), die 2 opvoedingen krijgt die lijnrecht tegenover elkaar staan.

Ik kan me alle reacties al voorstellen, kind van ouders die uit elkaar zijn, ocharmkes toch, psycholoog, … .
We spreken hier over een kind dat de het uit elkaar gaan tot een kunst heeft verheven zoals geen ander kind dat kan. Die tranen kan laten vloeien wanneer ze denkt dat die haar uit een situatie halen en die iemand rond haar vinger kan draaien wanneer ze iets nodig heeft. Waar de consulente op de rechtbank zelf heeft gezegd dat voor zowel moeder als dochter geen therapie aangeboden wordt, daar het duidelijk is dat ze beiden zeer goed kunnen manipuleren en het dus geen zin heeft.

En als er dan een week voor ze 14 dagen komt nog eens een bommetje ontploft met die dochter, dan heb je er heel even geen zin meer in. Dan voel je dat je geen lucht meer krijgt en er een strakke band rond je hoofd zit.

The word ‘listen’ contains the same letters as the word ‘silent’.

Afgelopen zaterdag hadden mijn lief en ik een oorkaarstherapie gevolg door een healing.
Nu de oorkaars is ons niet onbekend, maar de healing wel.
Ik persoonlijk doe de oorkaars wanneer ik het gevoel heb dat ik mijn oren niet meer proper krijg, maar het is zoveel meer dan dat.

Het zou helpen voor hoofdpijn, migraine, stress, oorsuizen, oorpijn, nervositeit, verkoudheid, keelpijn, snurken, keelontsteking, bijholte- of voorhoofdholte problemen, sinusitis, oorverstopping door te veel oorsmeer ,… .

Ze beginnen met een massage van je hoofd en oren om je te ontspannen en dan komen we bij de reden waarom mijn lief meegaat. Hij zit het als een uurtje ontspannen.

Na de oorkaarsbehandeling begon de healing. Ik had de student, dus op het einde van de rit werd ik niet wijzer, maar mijn lief zijn 3de chakra zou geblokkeerd zijn. Ze was daar de hele tijd over bezig. Nu hij knikte maar van ja en ik stelde de vraag die zij, in mijn ogen zelf had moeten toelichten, wat is de 3de chakra. En wat ze zei, ja daar kon ik me in vinden en mijn lief ook.

De derde chakra:
De zonnevlecht, het derde chakra wordt ook wel in Solar Plexus genoemd. Het chakra bevind zich net boven je navel, onder je ribbenkast. Het is de plek waar je ego zich verschuild en waar de energie wordt verdeeld.

Ik vertelde dat ik worstel met een verdriet dat ik geen plaats kan geven en dat ik had gehoopt dat de healing dat zou doen.
Nu blijkbaar vloeien onze energieën in elkaar over en is dat een type healing dat je moet doen als je alleen bent.

Ik sta open voor nieuwe dingen, maar ze vertelde dat ze op een workshop ontzettend had gehuild en dat aan de basis een trauma van toen ze in de baarmoeder zat lag. Daar heb ik het dan weer heel moeilijk mee.

Ze zei dat ik mss in mijn vorig leven een soulmate was kwijtgeraakt en dat dat ik met een healing dat stukje kon weervinden.

Ik ben nu dus aan het overwegen, nadenken of ik een solo volledige healing zou nemen.

Dat was dus een klein stukje zaterdag.

It’s rally bad when dads cry.

Vaderdag, we doen er niet aan mee. Moederdag al helemaal niet. Hoewel mijn lief me een doos pralines had gekocht met de melding dat ik moest delen.
Ik heb hem een dooske terug gegeven waarin er pralines zaten waar een hoekje afgebeten was, maar waar de binnenkant niet lekker was. Delen heet dat dan ….

De dochter van mijn lief en ikzelf dat is héél goed gegaan tot haar 7de levensjaar. Toen begon ze consequent te stelen en te liegen. Ze is daar nog niet mee gestopt. Geeft dat ook toe aan mij, maar weigert het aan haar moeder te vertellen. Ook dat geeft ze toe. Dus, onze relatie is niet goed meer.

Maar dus … vaderdag.

Vorige week kwam ik er achter dat mijn lief fan is van Gers Pardoel. Ik vroeg “is dat diene van ‘Kind van de duivel'”, want dat vind ik nu eens een tof nummer, maar hij bekeek me alsof ik gek geworden was. Niet dus …

Dus ik kocht 2 golden seat tickets voor een optreden van de Gers, die ik dus niet ken, maar intussen weet dat hij die van ‘o oo oow Louise’ is en dat hij op de boot zat met Gert Late Night. Ik deed ze in een envelop met een kaartje ‘world greatest dad’ en woopppaaa een vaderdag cadeau.

Act without expectation.

Soms denken we, waar haal ik de tijd nog vandaag om iets te doen.  Sommige van ons zitten graag oeverloos te genieten in de zetel van een boek of een dag tv kijken.

Als 20-er ging ik ongeveer 4 à 5 dagen per week uit naar Antwerpen. Uitgaan was dan in een cocktailbar hangen, poëzieavonden bijwonen, Stereo Sushi in het weekend (=danske placeren) en zondag lag ik de hele dag te stinken in mijn zetel.

Vandaag kan ik het me niet meer inbeelden dat te doen, hoewel ik het met momenten mis. Als single mag je een pak chips eten als diner of een steakske in de pan smijten met wat pepersaus zonder nog iets extra. Je kan wat meer laten slingeren en je hebt geen verantwoording af te leggen. Heerlijke jaren waren dat.

Ik ben vandaag ook heel erg gelukkig, niet perfect gelukkig, maar wie is dat wel. En aan dat stukje dat dan niet goed zit, daar kan ik jammer genoeg bitter weinig aan doen.

Mijn weken zien er momenteel zo uit:

Maandag: Fit to 5 (lopen)- 18.30 uur
Dinsdag: Synrgy (Fitness) – 19.00 uur + 20 minuten opwarming, dus 18.40 uur
Woensdag: Fit to 5 – 18.30 uur
Donderdag: Synrgy: 19.00 uur + 20 minuten opwarming, dus 18.40 uur
Vrijdag: Bootcamp: 19.30 uur
Zaterdag: niets, noppes nada (dus het huishouden)
Zondag: Synrgy – 10.00 uur

Al bij al ben ik tussen 90 en 120 minuten van huis. Maar die tijd zorgt ervoor dat we laat eten (rond 20.45-21.00 uur) dat daarna nog alle planten moeten water krijgen, de kippen en de eenden eten, de dagdagelijkse taken. Je duikt een beetje op in je bed en slaapt veel te weinig.

Mijn lief is tijdens de weken dat zijn dochter er niet is ook pas tegen 18.00 uur thuis, dus we ontmoeten elkaar ongeveer een halfuurtje voor ik ga sporten.
We spreken elkaar tijdens de maaltijd, in de zetel en in de wagen als we beiden onderweg zijn naar ons werk. Soms als hij in zijn bad ligt, ga ik bij hem zitten, gewoon om even bij hem te zijn.

En het lukt weet je, soms voelt hij zich een beetje alleen en soms ik, maar we zitten in een goed ritme, we zijn heel gelukkig.

Wat wil een mens nog meer?

 

Dogs are not our whole life, but they make our lives whole.

Ik las over een onderzoek, waar ik me heel goed bij kon aansluiten. Misschien net omdat ik geen kinderen heb, maar misschien ook niet.

Het artikel gaat erover dat het het verlies van een hond (niet een huisdier, maar specifiek een hond) evenveel pijn doet, als het verlies van een familielid of een vriend.

Honden zijn de afgelopen 100-en jaren gedwongen om onze beste vriend te zijn en onvoorwaardelijk van ons te houden. Ze hebben nooit kritiek en zijn altijd positief.  Testen met scans duiden aan dat honden even positief op lof van hun baasje reageren als op voedsel.

Honden kunnen emoties interpreteren op basis van gelaatsuitdrukking. Daarom dat bv mijn Sam altijd kwam duwen als hij voelde dat ik verdrietig was.

Wetenschappelijk onderzoek toont ook aan dat honden menselijke intenties kunnen begrijpen, hun baasjes kunnen proberen te helpen en zelfs mensen vermijden die niet goed samenwerken met hun baasje, of hun baasje onrecht aandoen.

Daarbij kan het verlies van een hond kan de dagelijkse routine van het baasje ernstig verstoren, nog veel erger dan bij het verlies van de meeste vrienden en familieleden het geval is. Voor de hondeneigenaar kan het dagelijkse schema – en zelfs de vakantieplannen – volledig om de behoeftes van hun huisdier draaien. (cfr. tonic.vice)

Jammer genoeg is er in onze samenleving weinig te vinden over hoe afscheid te nemen van je hond, een laatste groet, een rouwproces. Er is nog een zekere schaamte betreft het verdriet bij verlies van je hond.

Ik heb die schaamte alleszins niet, ik mis mijn Sam waanzinnig, ik huil nog om hem, ik heb nood aan zijn geur. Ik denk nog als ik naar huis ga ‘ik vertrek wat vroeger met het goede weer, dan kan ik met Sam in de tuin chillen ‘ om dan tot de conclusie te komen dat hij er niet meer is.
Ik vertel dat ook aan mijn lief en nabije collega. Ik heb daar nood aan.

Never argue with an idiot. They will drag you down to their level and beat you with experience.

Ik ben redelijk boos. En toch ook weer niet. Want iets wat je niet kan controleren is zwaartekracht en kan je het best over je schouder gooien. Dit is zo een situatie.
Ik kan er absoluut niet aan veranderen, dus ik moet geen energie steken in boos zijn. Maar ik ben het nog wel, ….. een beetje.

Vorige week kwam onze externe IT, office 365 installeren. Ik ging er zijn, maar buiten mijn wil om, moest ik naar Mol om documenten te laten ondertekenen die waanzinnig belangrijk waren.

Toen ik een paar uur later terug kwam, zag ik een getypte brief op mijn bureau liggen van de IT-er (met schrijffouten) en ik kreeg al stress.
Mijn Office365 is niet geïnstalleerd, enfin jawel, maar mijn laptop is geformatteerd. Ze hebben, kun je dat geloven van een IT-er, geen deftige back-up genomen en ik ben alles kwijt.

Al mijn verzamelingen om een goed HR-beleid en een goed fleet verantwoordelijke te zijn. Maar ook … de hele voorbereiding van mijn nakend huwelijk.
De tranen stonden me in de ogen.

Ik ga een lang verhaal inkorten, maar gisteren belde ik zelf in de vroege avond, met de melding dat ik een telefoon had verwacht van hen en die nog niet had ontvangen, met ontzettend grote excuses.
Die kreeg ik dan gisteren met de melding dat het een verloren zaak is.

Dat wist ik, want mijn lief, die een super-it-er is, die heeft zijn weekend opgeofferd om proberen mijn data te restoren. Als hij het niet kan, ja dan kan een ander het waarschijnlijk ook niet.

Dus, ik ben een beetje ….. boos, wat geen zin heeft.