Women and cats will do as they please, and men and dogs should relax and get used to the idea.

Afgelopen zaterdag zat ik de hele dag in Roeselare. Ik bezocht er een dierbaar vriend die ik veel te weinig zie. Hij heeft het hart op de juiste plaats.

Maar wat ik jullie wil vertellen, is wat ik meebracht uit Roeselare buiten zaadjes, zonnebloemen en zurkel.
Wel ik bracht dit mee:

OO OOO alweer een 6 weken oude pruts. Nu écht met de naam Dot.

En ze komen goed overweg met elkaar

Deze is te mooi om er niet op te zetten 🙂

Maar ook hier geen problemen 🙂

Like a wild animal, the truth is too powerful to remain caged.

Het was voor mij intussen al ongeveer 12 jaar geleden dat ik in Planckendael was geweest. Dat dateerde nog van een vorig leven.

Zaterdag was het zover. De dochter van het lief haar testen waren klaar op school en geen betere manier om te ontspannen. We namen ineens een abonnement, want het lief krijgt via zijn werk extra korting daarop.
En ik wil ook nog eens naar de Zoo.

Aangekomen had ik serieuze honger en gingen we in Toepaja iets eten. Ik schrok van het feit dat er gezonde dingen waren en dat het er zo netjes was. Dat was aangenaam.

Planckendael zelf kan me toch niet bekoren zoals de zoo. Ik mis het aquarium en de koningspinguïns. Ik mis de donkere gangen. De zoo is wel mooi, ze doet me aan een mini Paira Daiza denken.
Ik vond het triest dat ik zag dat ze net apen aan het voederen waren en één aap telkens een pak slaag kreeg van de rest. De tranen sprongen in mijn ogen.

Ik heb ook een nijlpaard gemist. 🙂

In de shops krijg je met een abonnement zogezegd 10% korting. En ik zeg wel degelijk zogezegd, want je krijgt ongeveer 9,65% korting. Noem me een pezewever, maar dat is dus geen 10% korting.

Het eten en drinken is er zoals overal duur, maar de kwaliteit is wel goed.

Hier enkele indrukken:

You know you’re in love when you can’t fall asleep because reality is finally better than your dreams

Ik moet het toegeven, het is erger achtergelaten te worden dan achter te laten.

Mijn lief is voor de eerste keer naar een opleiding in het buitenland en ik dacht daar even stoer over te doen, maar gisteren toen we gezellig in bed afscheid aan het nemen waren van elkaar, begon ik in plaats van klaar te komen te wenen. Mijn lief schrok zich een hoedje, maar wist me snel te troosten.
Ik ben trouwens ook nog klaargekomen daarna.  🙂

Ik was hem gaan afzetten aan de carpool, waar zijn collega aan het wachten was en dan kom je thuis en denk je ‘Shit, ik woon in een groot huis en ik ben hier alleen’.
Waar is die mag-lite? (grote sterke pillamp).

Ik at trouwens als avondeten 2 ijsjes en een penny.

Onzen Dexter was dan voor het eerste superbraaf in bed en dacht waarschijnlijk dat ik erg vervelend was met al mijn draaien.

Ik stond deze morgen op met barstende hoofdpijn en dacht vervolgens ‘Shit, straks kippeneten gaan halen en niemand om die zware zak naar het kippenhok te dragen’.

En omdat Dexter toch samen met de blog meegroeit, hier enkele nieuwe foto’s.

Een beetje buiten in de tuin zitten

Een beetje lezen

Wat erg vermoeiend is …

Strijken? Ik help graag

Ik zal bij je blijven als de ‘papa’ weg is…

Maar dat is alweer erg vermoeiend …

En de oudste van het gezelschap begint héél langzaamaan te ontdooien.

To live is the rarest thing in the world. Most people exist, that is all.

Het weekend was een beetje triestig ten huize Quotes.

Zondag althans.
Ik zet sinds kort de konijntjes buiten als het goed weer is en een tamelijk grote ren. Elmo is daar niet zo’n grote fan van, maar Molly was net, of ze leefde helemaal op.
Dus gisteren voor we naar Zelzate trokken en nadat ik het weer had gecheckt online, mochten de nijntjes buiten.
Als ik dan thuiskom is het eerste dat ik doe, checken of ik al mijn dieren nog heb. Dat is een overblijfsel van toen ons Anna is overleden.
Ik ga u de lange versie besparen, maar Molly is gisteren gestorven. Ik vermoed dat ze een hartaanval heeft gehad. Het was een verjaardagscadeautje van ons moeder. Niet dat ik haar daardoor minder graag zag, maar ik zat toen niet te wachten op een konijn.
Ik whats-appte een vriendin die me onmiddellijk wou helpen met een nieuwe konijn. Maar ik heb er teveel verdriet van, van die beestje. Ik heb haar begraven in een doos met stro en haar lievelingsspeelgoedje.

Hieronder een paar foto’s die ik vorige week heb genomen van Molly, ze is het grijze konijntje.

Things change. And friends leave. Life doesn’t stop for anybody.

Er is iets dat blijft hangen van afgelopen weekend. En ik wil niet dat het blijft hangen maar dat doet het wel.
Ik heb van nature nogal brede schouders. Ik ben maar aan het wachten tot die epauletten hype terugkomt, dan ben ik safe. Natuurlijk, mijn paaldans maakt dan niet beter.
Mijn armen flubberden zo’n beetje (nogal behoorlijk) 8 maanden geleden, maar dat is er dus niet meer (pakken minder).

Ik loop zelden rond zonder mouwen, alleen tijdens de sport en thuis. Maar ik heb dus een jumpsuit gekocht bij Vente-Exclusive een 6 maanden geleden en die is heel erg flatterend. Maar die heeft geen mouwen. Maar ik besloot hem te dragen. Want tenslotte, hij is wel erg lichaamsvriendelijk.

Zaterdag op de bowling wenkt de grootmoeder van de dochter van het lief me (volg je nog) en zegt volgende tegen me ‘Zeg, amai, ik zie terwijl je een bal gooit dat je armen wel heel erg gespierd zijn en je rug, je bent precies een bodybuilder’. Ik antwoordde met een woord ‘paaldans’.
Maar het blijft hangen. Het is niet leuk om dat als vrouw te horen. Ik ben al redelijk lichaamsbewust van mijn gebreken, het zogenaamde zelfvertrouwen dat ik uitstraal is effectief enkel de uitstraling, dat is neit de werkelijkheid. Niet zo’n fijn momentje dus.

Op 27 juni ga ik een nieuw familielid halen onder de noemer van een poes. Ik ben erg opgezet. Ik ben gewoon heel erg blij.

Heb ik jullie trouwens verteld dat ons dwergpapegaaikes, 4 kindjes hebben gekregen? Ik dnek dat ze intussen al 5/6 wekend zijn, want ze komen stilaan uit hun nestje. Maar mama en papa zijn heel erg beschermend. Ik weet niet goed wat er mee te doen. Ik wil ze niet naar een winkel brengen in elk geval.

Deze morgen grote crisis met mijn broerke. Hij is (momenteel) uit elkaar met zijn liefje. Maar ik kan er nog niet te veel van zeggen, want hij is compleet in de war. Dus ik ontrafel eerst en vertel er dan meer over.

Ik moest nog iets vertellen, maar ik ben het vergeten. Dat is dus voor straks of morgen als ik het me terug herinner.

Life’s under no obligation to give us what we expect.

Ik heb er een hele tijd over aan het nadenken geweest.
Ik zei tegen mijn zus dat ik een beetje liefde teveel in me heb zitten. Ze antwoordde met dat ik een kind moest maken.

Dat vond ik er nu net een beetje over.

Ik ga op zoek naar een kitten om een warme thuis te geven. Ik mis mijn poes nog steeds geweldig en de 2 andere poezen mogen en kunnen het niet opvangen. Ik wil graag een volledig wit of zwart kitten om zo min mogelijk om mijn huidige poezen of op mijn gestorven poes te lijken.

Ik dacht eerst aan een volwassen poes met maar 3 poten of 1 oog. Je begrijpt wat ik bedoel hé. Een warme thuis geven aan een poes die het écht nodig heeft. Maar dat aanpassing gaat te groot zijn voor de poes en voor mijn beesten. Ik heb er tenslotte een hoop. Ik heb gezien bij mijn jongste poes, hij ze geen angst heeft gehad voor de hond en onverschrokken ons gezin overrompelde, daarom denk ik dat een kitten de beste keuze is.

Nu nog eentje vinden.

Crying is cleansing. There’s a reason for tears, happiness or sadness.

Ik ga proberen jullie mijn verdriet te onthouden, want we moeten verdergaan.
Ik wil jullie oprecht bedanken voor jullie steun gisteren. Het doet me toch wel goed.

Gisteren was ik op een site van poesjes aan het kijken, normaal gezien, vullen ze mijn hart en wil ik ze allemaal in huis nemen, maar gisteren niet. Ik voelde me gewoon geweldig schuldig, alsof iemand ooit de plaats van mijn poes kan innemen.

Toen ik in bed kroop zag ik, ik heb daar een grote fout gemaakt, mijn poes liggen in de doos, dood, met zijn ogen open, zijn rug in een vreemde kromming. Ik had nooit mogen ‘afscheid’ nemen. Zo wil ik niet aan hem denken.

Ik vertelde aan mijn lief dat ik hem nooit meer ga zien aankomen, als ik thuiskom, een spurtje trekken naar de autodeur. Of zijn pootjes op de auto in de sneeuw, of proberen voor mij te lopen naar de voordeur als we van de kippen komen, of zich verstoppen in het gras en ineens tevoorschijn springen.
Mijn lief antwoordde dat de hond wel meewandelt, tuurlijk is dat geen troost, maar hij doet zijn best.

Ik heb slecht geslapen.

Om het af te sluiten wil ik jullie graag een paar foto’s laten zien van de poes.