Maandagskinderen – Arnaldur Indridason

Ik kocht dit boek op het vliegveld van Zaventem.
Op dat ogenblik stond er een Belgische minister over me ook naar de boeken te kijken.

Ik zocht even online op welke de eerste was uit de reeks, want daar bestond blijkbaar verwarring over omdat boek 2 sneller vertaald was als boek 1.

Zo belandde ik dus bij Maandagskinderen.

Het boek begint veelbelovend, ik moet zeggen dat het genre nog nieuw is voor me, ik ben dit soort boeken pas een jaar geleden beginnen lezen, maar heb er intussen al zeer veel verteerd.

Het gaat over volgende (bol.com):

In Reykjavík pleegt de veertigjarige psychiatrische patiënt Daníel zelfmoord in een inrichting. Vrijwel gelijktijdig komt een bejaarde man bij een brand om het leven. De oude man heeft Daníel in de jaren zestig lesgegeven en blijkt hem kort voor zijn dood een aantal keren bezocht te hebben.
Aan inspecteur Erlendur en zijn collega’s de taak om de achtergronden van beide zaken te onderzoeken. Ook de broer van Daníel begint naspeuringen te doen. Onafhankelijk van elkaar komen ze tot gruwelijke conclusies.

Wat ik er van vond:

Het boek moet je met een zekere focus lezen, want ander loop je verloren.
Het begin is goed en duidelijk, het midden ook nog, maar het einde van het boek is warrig, ongeordend, een beetje bizar zelfs.
Het ligt niet aan zijn manier van schrijven, misschien ligt het een beetje aan de odnerwerpen, die zich nog in de taboesfeer begeven en daarom niet ‘met volle gas’ behandeld worden.

Ik ga zeker nog boeken van hem lezen, of toch alvast één, voor ik hem volledig afschrijf.